براستي حاكماني كه پس از بالا رفتن از گرده ملت- بر عليه همه ي حق و حقوق شان رفتار ميكنند و از اريكه قدرت نه بسود مردم، بل به دشمني شان ميپردازند،اين ها جزو كدامين موجودات هستند؟.

شصتمین یادداشت - چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۲ 

                             اگر عقده و حقارت نيست،؟ پس چيست ؟

آدم بايد خيلي حقير وپست باشد كه خودش را قائد و رهبر و مرد اول يك حكومت و يك كشور بنامد و يك عمر خنجر به كمر و تفنگ بدست براي يك مشت مردم
سركوب شده و دربند، رجز خواني كند و خودش را (عزت) مردم بداند و بعد بمحض اينكه نوبت امتحان و عمل پيش ميآيد- دنبال سوراخ موش بگردد و با باري از
پول هاي كلان دزدي و حقارت و (اگر سرش بشود با شرمساري) وطنش را (اگر جهان وطني نباشد) به بيگانگان واگذارد و از (سوراخ خزيده) به تماشاي كساني
بنشيند كه در كسوت متجاوز، بجايش - بنشينند تا براي مردمي كه او فريب داد و سرانجام به اسارت ديگران درآورد- تصميم بگيرند؟.
چه دنياي مضحك و مسخره ايست؟. ديوانه اي از تبار( بدتر از بيگانه اي)، يك عمر مسندي را كه ميبايست رو بسوي ترقي و تعالي و سرافرازي و سر بلندي و
رفاه مردم داشته باشد و ببركت نجابت ملت ساده و مظلومش، قدم در راه آزادي و امنيت آنها بر دارد آنچنان به كيش خود فروشي و فريب و دروغ و ريا مي آلايد كه
براي جبران اين همه بيماري و بيدادش، سالهاي دراز وقت لازم است تا (شايد) دستي از آستين در آيد و آب خوشي بر گلوي مردم ستمديده عراق بريزد.
براستي حاكماني كه پس از بالا رفتن از گرده ملت- بر عليه همه ي حق و حقوق شان رفتار ميكنند و از اريكه قدرت نه بسود مردم، بل به دشمني شان ميپردازند،اين
ها جزو كدامين موجودات هستند؟.

چه شد آنهمه باد در غبغب انداختن و رجز خواندن. سردار قادسيه!! تا توانست آدم كشت. بياد بياوريم كشتار مردان جوان و سربازان غيور وطن مان را. حلبچه را
و وجود قبرستانهاي بي نام ونشاني را كه امروز يكي پس از ديگري با آن شمايل درد ناك، رو ميشوند ؟. مستبدين تاريخ، آدم هاي بسيار ناتوان وضعيف و زبوني
هستند- كه اگر غير ازاين بود، براي خودشان به نيكي نام و نشاني باقي ميگذاشتند.