یادداشت "چهل و پنجم " - سه‌شنبه ۱۹ شهریور ۱۳۸۱
نه تنها وطن، كه جهاني- غمگين داريم.
آنچه ميخوانيم و آنچه مي بينيم، قصه زر و زور هست. قصه ي جان دادن آدما و ويراني خانه ها. نگراني و وحشت- به جانمان
افتاده و خروش و خشم مدعيان (حقوق انسانها) به بهانه بر قراري (صلح و دوستي!!)، همه دار و ندارمان را به بازي گرفته است.
آنها كه نيازمند آرامش هستند، در بستري از نا آرامي ها.روز را شب ميكنند و آنها كه خيال ميكنند آرامند، بامداد (خمار) را، تجربه
نكرده اند.
ما مردم ، در همه جاي دنيا چه گناهي كرده ايم كه بايد تقاص رفتار مناديان فريب و مباشران (دروغ) را بدهيم؟
آنكه جانش را مظلومانه در جريان فرو ريزي دوقلو هاي نيويورك داد و آنكه در افغانستان و عراق و ايران و...... طعمه درندگي
ها- ميشوند ، چرا و تا كي بايد در اين دنياي آشفته به (تمدني) كه نا متمدنانه رفتار مي كند لعنت بفرستند و بانيان (درد) را نفرين
كنند؟.
كاش ميشد بجاي اين همه درندگي و اين همه ويراني ، شاهد عشق و زندگي بوديم و فارغ از اين همه (اضداد)، در كنار ويا دور
از هم- به غمگيني نه، بل به شيريني زندگي، لبخند ميزديم. اگر ميگذاشتند!.