یادداشت " چهل و ششم "- ۲۰ شهریور ۱۳۸۱
امروز ، اولين سالگرد واقعه دلخراش انفجار و فرو ريزي آسمان خراشهاي معروف به دو قلو، در شهر نيويورك هست. دراين حادثه
دردناك و درعين حال- بي سابقه، هزاران انسان بي گناه- بشكلي جانكاه، جان باختند و هزاران ديگر- مادران و پدران و برادران وفرزندان
و بستگان خودشان را نا باورانه از دست دادند و همراه با ديگر(انسان)هاي آزاده جهان به سوگ و ماتم نشستند.
صرفنظر از انگيزه و علل اين واقعه شوم كه مسلما نشئت گرفته از تاريك بيني هاي عناصر دو (قطبي) ميتواند باشد ، مرا بياد مادران و
پدران ايران زمين كه در سالهاي اوليه انقلاب! سوگوار اعدام هاي دسته جمعي فرزندان خود بودند انداخت و خاطره كشتاربي رحمانه
جنگي را تداعي كرد كه طي آن، با شرف و با غيرت ترين فرزندان ايران، در هواي تصورات كج انديشان- مظلومانه- اما دليرانه از جان
نازنين خود گذشتند و بتاريخ خونباري پيوستند كه همواره سند زنده اي بر ميهن دوستي و ايران انديشي ايرانيان بوده است.
آنروز ها، كه در ايران ما، صداي ضجه مادران فرزند از دست داده - لحظه قطع نميشد- بسياري از مادران دنياي آزاد، شايد هرگز تصور
نمي كردند كه ريشه ي بي عدالتي ها و بي ارزش جلوه دادن جان انسانها، توسط رهبران و مدعيان احقاق حقوق انسانها، چيزي نيست كه
بسادگي بخشكد و صداي دربندان و مظلومان دنيا به آرامي خاموش شود.
در آن روزگار كه ايران ما در غم جوانان ازدست داده خود مي گريست، در دنياي غرب، هيچكس به ياري مان نيامد و براي رهائي ازبند،
نه تنها كاري نكرد كه به بر افروختن شعله هاي كين و نفرت كه از هيبت مسخره (عدالت) و (آزادي) بر مي خاست، كمك كرد!.
اگر در آن روز ها كه براي رهائي گروگانها، بجاي فرستادن (كيك) و (پيك) فكر اساسي ميكردند و واقعا و بخلاف ادعاهاشان، ميخواستند
ريشه ترور و آدم دزدي را بخشكانند - نفير (بهم ريزي) ها بلند نميشد و آبروي ( اصول) نمي ريخت.
اگر در افغانستان ، بذر (طالبان) را نمي پاشيدند و در كوهستانها و دشت هاي خشك اين سرزمين- توسط يك مشت جاني (قرون وسطي اي)
سر بري و سنگسار و كشتار بي گناهان را صحه نمي گذاشتند- يقينا اوضاع، بر مداري دگر و در، بر پاشنه اي ديگر مي چرخيد.
كدام آدم و انسان با شرف و با شعوري پيدا ميشود كه از واقعه شوم 11 سپتامبر، اظهار تاسف و احساس درد شديد ، نكند؟. اما اگر(تاچر)
ها و (كارتر) ها، كمي بيشتر از تعارف!، احساس بينش ميكردند ، هرگز به آبياري زميني نمي پرداختند كه در آن ، براي حفظ منافع خود،
تخمم كينه كاشتند و اعوان آنان نيز، متاسفانه به (درو)اش، پرداختند.
سالگرد وقايع جانگداز 11 سپتامبر را بعنوان يك ايراني غمگين، به ملت پر تلاش ايالات متحده آمريكا، تسليت ميگويم.
دردناك و درعين حال- بي سابقه، هزاران انسان بي گناه- بشكلي جانكاه، جان باختند و هزاران ديگر- مادران و پدران و برادران وفرزندان
و بستگان خودشان را نا باورانه از دست دادند و همراه با ديگر(انسان)هاي آزاده جهان به سوگ و ماتم نشستند.
پدران ايران زمين كه در سالهاي اوليه انقلاب! سوگوار اعدام هاي دسته جمعي فرزندان خود بودند انداخت و خاطره كشتاربي رحمانه
جنگي را تداعي كرد كه طي آن، با شرف و با غيرت ترين فرزندان ايران، در هواي تصورات كج انديشان- مظلومانه- اما دليرانه از جان
نازنين خود گذشتند و بتاريخ خونباري پيوستند كه همواره سند زنده اي بر ميهن دوستي و ايران انديشي ايرانيان بوده است.
آنروز ها، كه در ايران ما، صداي ضجه مادران فرزند از دست داده - لحظه قطع نميشد- بسياري از مادران دنياي آزاد، شايد هرگز تصور
نمي كردند كه ريشه ي بي عدالتي ها و بي ارزش جلوه دادن جان انسانها، توسط رهبران و مدعيان احقاق حقوق انسانها، چيزي نيست كه
بسادگي بخشكد و صداي دربندان و مظلومان دنيا به آرامي خاموش شود.
در آن روزگار كه ايران ما در غم جوانان ازدست داده خود مي گريست، در دنياي غرب، هيچكس به ياري مان نيامد و براي رهائي ازبند،
نه تنها كاري نكرد كه به بر افروختن شعله هاي كين و نفرت كه از هيبت مسخره (عدالت) و (آزادي) بر مي خاست، كمك كرد!.
اگر در آن روز ها كه براي رهائي گروگانها، بجاي فرستادن (كيك) و (پيك) فكر اساسي ميكردند و واقعا و بخلاف ادعاهاشان، ميخواستند
ريشه ترور و آدم دزدي را بخشكانند - نفير (بهم ريزي) ها بلند نميشد و آبروي ( اصول) نمي ريخت.
اگر در افغانستان ، بذر (طالبان) را نمي پاشيدند و در كوهستانها و دشت هاي خشك اين سرزمين- توسط يك مشت جاني (قرون وسطي اي)
سر بري و سنگسار و كشتار بي گناهان را صحه نمي گذاشتند- يقينا اوضاع، بر مداري دگر و در، بر پاشنه اي ديگر مي چرخيد.
كدام آدم و انسان با شرف و با شعوري پيدا ميشود كه از واقعه شوم 11 سپتامبر، اظهار تاسف و احساس درد شديد ، نكند؟. اما اگر(تاچر)
ها و (كارتر) ها، كمي بيشتر از تعارف!، احساس بينش ميكردند ، هرگز به آبياري زميني نمي پرداختند كه در آن ، براي حفظ منافع خود،
تخمم كينه كاشتند و اعوان آنان نيز، متاسفانه به (درو)اش، پرداختند.
سالگرد وقايع جانگداز 11 سپتامبر را بعنوان يك ايراني غمگين، به ملت پر تلاش ايالات متحده آمريكا، تسليت ميگويم.